Bermain memang lumrah bagi kanak-kanak. Dengan bermain mereka dapat meneroka perkara baru dan secara tak langsung beberapa ilmu baru akan mereka pelajari. Bermain juga merupakan aktiviti semulajadi kanak-kanak.
Semasa bermain kanak-kanak berasa bebas, riang dan puas. Fikiran mereka jadi lebih tenang dan dapat melakukan aktiviti dengan lebih baik. Bermain penting untuk perkembangan kanak-kanak yang menyumbang kepada perkembangan kognitif, fizikal, sosial & kesihatan emosi mereka.
Meningkatkan Kemahiran Berfikir
Meningkatkan Kepekaan Deria
Meningkatkan Kekuatan & Koordinasi Motor
Menyihatkan Badan
Belajar Kemahiran Sosial
Membentuk & Mengawal Emosi
Belajar Gunakan Bahasa & Komunikasi
Sumber: Aishah Kassim
Pakar Pertuturan Bahasa
Download seeNI sekarang!
KLIK DI SEENI
Pengetua Tadika Kongsi Tips Untuk Anak Yang Pertama Kali Sekolah, Mak Ayah Pun Tak Nervous
Kalau hari ini merupakan hari pertama si kecil ke tadika tentu mak ayah pun rasa nervous kan? Kalau boleh tak nak anak menangis dan meragam di hari pertama tapi siapa yang boleh jangka bila berada di sekolah tiba-tiba anak yang sebelum ini excited menangis pula.
Perkongsian tips dari Puan Ashikin Hashim, seorang Pengetua di salah sebuah tadika diharapkan dapat jadi panduan berguna kepada semua mak ayah yang anaknya baru pertama kali bersekolah tadika.
Seperti yang dijanjikan ini tip untuk anda yang pertama kali anak bersekolah tadika. Terima kasih di atas maklum balas anda yang mahukan tip ini. Mesti berdebar kan? Dan super excited bila anak nak sekolah.
Tak sangka dulu dia baby, sekarang dah masuk tadika. Macamana kita dapat bantu anak kita supaya nanti anak yang menangis akan happy dan mama yang berdebar akan cool.
Tip Anak Happy, Mama Cool di hari pertama di tadika
1. Set Minda
Mengapa kita sekolahkan anak kita di tadika? Tak wajib pun kan? Ya. Sebab kita mahukan yang terbaik untuk anak kita. Kita nak dia belajar mengenali dunia luar. Kita nak anak kita happy. Kita bukan nak pressure anak kita. Jadi, jangan memaksa tetapi memujuk dan menggalakkan. Jika anda merasakan anak tidak bersedia, tiada masalah untuk withdraw tapi tunggu dulu. Baca sampai habis. Jangan withdraw selagi anda tak buat semua tip ini.
2. Konsisten dan sabar.
Jika anak anda menangis pada hari pertama sekolah bukan bermaksud anak anda tak bersedia. Bukan juga bermaksud dia tak suka sekolah berkenaan. Bukan juga bermakna anda ibu ayah yang tidak bagus.
Tidak salah anak menangis pada hari pertamanya. Pujuk anak dengan baik dan berikan kata-kata semangat buat anak. Anak juga seperti kita. Kita akan rasa janggal di tempat baru. Kita juga akan rasa takut jika berpisah. Begitu juga anak kita.
Konsisten dengan rutin baru ini. Bangun pagi seperti biasa dan tetap ke sekolah seperti yang dijadualkan. Setiap anak berbeza penerimaan mereka.
Ada yang cepat membiasakan diri tapi ada juga yang memakan masa. Mengikut pengalaman saya paling lama anak akan cuba sesuaikan diri adalah dalam masa sebulan. Tapi sesetengahnya ada yang mengambil masa yang lebih lama.
Jadi bersabarlah.
3. Sentiasa berkomunikasi dengan guru. Jika anak menangis, berkongsilah perasaan anda dengan guru anak anda. Guru yang professional dan berpengalaman akan sentiasa menenangkan dan memberi jaminan bahawa anak anda akan OK.
Tidak salah jika anda bertanya tentang keadaan anak dan guru akan menjawab dengan baik. Cumanya anda kena bersabar jika guru mengambil masa untuk menjawab soalan di whatsapp. Jika telefon, gunakan masa selepas waktu belajar. Anak anda adalah keutamaan guru pada waktu pembelajaran, bukan menjawab telefon dan mesej melainkan perkara penting.
4. Perlu kah tunggu anak depan kelas? Bagi saya cukup memberikan pelukan dan ciuman dan lambaian. Kemudian anda pergilah dating dengan husband biar kami jaga anak anda. Hehee. Berilah kepercayaan kepada kami dan yakinlah anak anda berada di dalam tangan pendidik yang berpengalaman. Nak tunggu juga? 15 minit sudah cukup.
5. Jika anak mengamuk berguling? Baik. Cuba pujuk dulu. Biasanya memang guru akan bantu. Sekali lagi berikan kepercayaan kepada guru untuk mengendalikan anak anda. InshaAllah lama-lama anak akan ok bila dia tengok eh selamat rupanya saya di sini. Eh best rupanya. Eh ada kawan rupanya hehehe.
6. Peranan selepas sekolah. Tugas kita ketika selepas sekolah adalah amat penting. Bila di rumah berbuallah dengan anak tentang sekolahnya atau kenangan anda bersekolah dulu. Katakan bahawa esok kita akan ke sekolah lagi. Mama nak Wafa senyum. Nanti jumpa kawan. Dapat main dengan kawan. Tidur awal semoga mood anak nanti baik. Tak mengamuk sebab tak cukup tidur.
Percayalah kata-kata ini: Mama yang cool akan menjadikan anak lebih happy dan tenang.
Tenang-tenang sahaja Mama. Anak anda pasti akan ok. Doa banyak-banyak kepada Allah mudahan Allah mudahkan perjalanan anak kita yang baru sekolah ini. Selalu sebarkan positive vibes kepada anak agar anak dan kita lebih tenang.
Nota: Jika anak anda menangis berterusan atau anda terlalu bimbang, terdapat tanda anak kemurungan atau stress bila bersekolah, rujuklah kepada pengetua dan yang lebih pakar. Kepada ibu bapa yang mempunyai anak istimewa seperti ASD/ADHD dan sebagainya, consult dulu dengan doktor dan OT.
Pihak sekolah perlu tahu keadaan anak anda. Biasanya anak istimewa yang bersekolah biasa adalah kerana ianya salah satu terapi mereka untuk membiasakan diri dengan persekitaran baru. Bagi ibu bapa yang mungkin tidak tahu anak mereka mungkin ASD dan sebagainya, pasti mengharapkan pihak sekolah untuk alert dan aware. Jadi, para pendidik awal kanak-kanak perlu tahu apakah tanda atau kelakuan anak istimewa ini. Pada saya wajib tadika untuk bekerjasama dengan mana-mana OT sebagai tempat rujuk.
Semoga tip dan perkongsian ini bermanfaat untuk semua.
Sumber: Ashikin Hashim
Download seeNI sekarang!
KLIK DI SEENI
“Anak Makan Rambut Sendiri Sampai Botak Sebelah!” Doktor Cakap Itu Simptom Seseorang Yang Kurang Zat Besi
Tabiat anak makan rambut sendiri sampai botak sebelah adalah salah satu simptom yang berlaku pada seseorang yang kurang zat besi.
“Anak awak cuma makan rambut, ada saya jumpa makan sabun, makan tanah. Ye memang gejala PICA anak awak ni.”
Ikuti perkongsian daripada seorang ibu, Puan Adila Azurin tentang bagaimana anaknya sakit akibat kekurangan nutrisi.
Nutrisi amat penting untuk tumbesaran anak-anak. Ibu bapa perlu memastikan anak cukup zat yang diperlukan. Jika anak anda kurang nutrisi, mereka akan cepat letih dan tidak bermaya, mudah diserang penyakit, cenderung alami masalah kesihatan mental dan emosi, penyebab obesiti kerana pemakanan tidak seimbang.
Ramai ibu bapa yang ambil mudah tentang pemakanan anak-anak terutama ibu bapa muda. Semua yang dimakannya akan diberi kepada anak dan akhirnya anak juga yang akan sakit. Ada juga mengambil jalan mudah dengan menyediakan makanan segera yang tidak berkhasiat.
Anak yang susah untuk makan juga tidak dipandang serius kerana tanggapan ibu bapa, bila anak besar nanti mereka akan makan juga.
TAK APA NANTI ANAK DAH BESAR PANDAILAH DIA NAK MAKAN.
Pernah terfikir macam ni? Ubah sebelum menyesal.
Raya baru ni ramai yang tanya pasal kesihatan Adra. Buat mereka yang tak tahu, 3 bulan lepas Adra warded 3 hari di hospital sebab masalah anemia. Kurang hemoglobin (HB) dalam sel darah merah. Kalau nak tahu, HB ni la yang tolong angkat oksigen dari paru-paru untuk salurkan ke seluruh badan.
Sebelum warded hospital, Dila bawak Adra ke Klinik Kesihatan (KK) untuk buat blood test, sebab dalam sebulan tu dia kerap demam. Hampir setiap bulan. Sebelum ni Adra memang jarang demam. Kalau demam pun tak lama. Hari ni demam, esoknya dah baik. Dila confiden Adra susah kena penyakit sebab Dila fully breastfeed sampai setahun setengah. Sangkaan Dila, imune badan dia mesti kuat.
Tapi entah kenapa bulan 4 lepas Adra demam sampai 2 kali dalam sebulan. First time Adra buat blood test di KK, terus dia kena refer ke hospital sebab bacaan HB dia masa tu 5 sedangkan bacaan yang doktor bagitau untuk kanak-kanak normal adalah 13. Kurang dari separuh. Arghhhh, terkejut Dila. Tanya doktor KK apa puncanya, tapi doktor KK bagitau hospital akan buat detail check up untuk dapatkan puncanya.
Balik rumah terus pack baju, serah diri ke hospital. Sebabkan masalah Adra berpunca dari darah, memang kena ambik darah je dari dia mula masuk hospital sampai la nak discaj. Kesian dia kena cucuk banyak kali. Dila pun tak sanggup nak tengok lebam-lebam kat tangan dia.
Lepas ambil darah. Doktor tanya macam-macam soalan.
“Awak tengok sendiri muka dia pucat, kelopak mata pun pucat, sini tengok tapak tangan dia. Bandingkan dengan tapak tangan awak. Pucatkan?
Ada tak dia sesak nafas? Berak dia ada keluar darah? Famili ada yang hidap talesemia tak?”
“Tak ada doktor, cuma sebelum ni dia demam dekat 5 hari on off on off, saya bagi PCM macam biasa tapi saya tengok dia lemah. Tak nak main sangat, asyik baring je. Makan kurang, tapi menyusu macam biasa. Kami tak ada talesemia, cuma saya je during pregnancy HB memang low.”
“Ok tak apa kita akan buat Full Blood Count (FBC) untuk tengok apa masalah sebenar.”
Hampir tiga hari Adra warded di hospital. Setiap hari doktor yang round ward akan tanya. “Anak minum susu apa ibu?” “Selera anak macam mana? Dekat rumah bagi makan apa?”
“Kita tengok anak ibu memang tak ada masalah apa. Mungkin masalah dia kurang darah merah ni sebab cara pemakanan dia tak berapa betul. KURANG NUTRISI.”
Allah! Tak tahu nak cakap macam mana, segan pun ada bila doktor cakap Adra kurang zat. Rasa macam kita tak bagi anak makan sampai dia jadi kurang zat.
Anak sulung Dila, Adam lagi picky. Tapi dia tak ada pun masalah anemia. At least Adra makan nasi walaupun berlaukkan sup ayam hampir setiap hari. Dila selalu ingat tak apa kalau budak-budak tak nak makan sekarang, akan datang bila dia makin membesar, masa tu selera dia akan berubah. Tapi memang silap bila sangkaan Dila tu. Apapun memang kena dididik dari awal.
Lepas dari Adra mula campur susu Dila tak bagi dia minum susu fm. Adra memang minum fresh milk sahaja selain dari ebm. Dila belajar dari Adam dulu, salah satu punca anak tak nak makan bila dia dah terlalu craving susu yang manis. Adam pulak minum susu coklat. Kalau kurangkan portion susu dia pun, still tak nak makan. Adam cuma makan nasi yang ada rasa, macam nasi lemak (fav Adam), nasi ayam, nasi biryani. Semuanya makan tanpa lauk.
Lain sangat dengan Adra, dia memang suka makan. Mungkin masa mengandungkan dia, Dila memang tak ada alahan dan makan apa sahaja. Jadi nak suap Adra makan lebih mudah dan dia memang berselera.
Tapi Dila perasan dia kurang makan masa Dila mengandungkan anak ketiga, Hayat. Tak tahu sama ada simptom nak dapat adik ke apa. Orang kata kalau anak kita nak dapat adik memang perangai akan berubah sikit. Maybe betullah kot.
So Dila pun ok asalkan dia minum susu macam biasa. Waktu tu pun Dila memang tak larat sebab mengandung, nak kejar nak paksa makan ke apa memang tak larat sangat. Hari hari sebelum pergi kerja Dila akan masak lauk untuk Adra. Sup ayam, sup bayam. Dua tu memang fav Adra. Kalau tak larat Dila akan beli je dekat kafe ofis sambil sambil cari menu baru yang kena dengan selera Adra.
Tapi Adra tetap macam tu, makan sesuap dua lepas tu tak nak makan. Makin lama, Adra makin pelik bila dia dah start mengutip benda yang pelik-pelik masuk dalam mulut. Jangan tak percaya Adra suka makan rambut. Yes dia suka makan RAMBUT dia sendiri.
Terkejut sangat bila satu hari balik dari ofis tengok rambut Adra dah botak sebelah. Sampai banyak macam tu sekali Adra makan rambut dia. Sedih bila Dila dengan suami terpaksa decide untuk pendekkan rambut dia. Kesian nak botakkan rambut dia plus masa tu dah nak raya. Dengan badan yang makin kurus, rambut tak ada sampai ada yang tanya.
“Adra luekimia ke?” Allah. Mintak dijauhkan.
Then Dila dan suami decide bawak Adra jumpa doktor pakar kanak-kanak. Cerita dari A to Z. Doktor bagitau yang Adra ada simptom PICA. Penyakit yang mana seseorang tu suka makan benda-benda pelik. Seseorang yang kurang zat besi cenderung untuk dapat simptom macam ni.
“Anak awak cuma makan rambut, ada saya jumpa makan sabun, makan tanah. Ye memang gejala PICA anak awak ni.”
Huaaaa lagi la sebak. Salah aku ke tak paksa anak makan. Stress sampai rasa nak tarik rambut sendiri pulak. Dia sambung lagi.
“Awak sendiri pun kena tengok awak makan apa, sebab dia bf kan, jadi apa yang awak makan tu lah salur pada dia, kalau makan tak berkhasiat, logik ke awak rasa badan dia kuat”
Memang tahan telinga je waktu tu. Doktor pakar tu ada share beberapa teknik macam mana nak pujuk anak supaya makan semula terutama yang picky ni.
“Kita ibu ayah, kita yang sepatutnya kawal anak-anak, anak patut dengar cakap kita, bukan kita yang ikut semua kemahuan anak. Tak apa saya ajar macam mana tuk awak bagi dia makan, kanak-kanak yang picky macam anak awak ni memang ada cara dia.”
Ini doktor explain antara punca kenapa Adra boleh dapat anemia;
1) Minum susu segar yang mana kandungan zat besi dalamnya adalah rendah. Tak salah nak bagi anak minum susu segar, tapi pemakanan kena jaga sama. Jadi ibu-ibu yang memilih untuk berikan susu formula pada anak-anak, baca label dan pilih susu yang mempunyai kandungan zat besi yang tinggi.
2) Kurang makan makanan yang mempunyai zat besi. Walaupun kadang Adra makan, tapi sup ayam kurang kandungan zat besi. Jadi tukarkan kepada menu yang lebih kandungan zat besi seperti sup daging lembu, sayur atau buah setiap hari. Bayam dan jambu batu contohnya.
3) Tiada ambil makanan tambahan atau suppliment kanak-kanak untuk tampung kekurangan zat besi yang sesuai dengan keperluan tubuh badannya.
So ibu/mama/mommies/umi luar sana jangan pandang ringan bila anak kurang makan atau tak nak makan lansung. Zat besi memang sangat penting untuk tumbesaran anak-anak. Kekurangan zat besi juga akan menyebabkan anak-anak akan mengalami gangguan dalam pembelajaran terutama mata pelajaran matematik. Ini apa yang doktor sharekan pada Dila. Wallahualam.
Sampai sekarang Dila ingat apa yang doktor tu cakap dan ajarkan. Keadaan Adra dah semakin baik. Hikmah jugak Dila cuti bersalin 3 bulan ni, hari-hari Dila boleh suap Adam, Adra makan dengan tangan sendiri. Tak makan Dila dah siap sediakan rotan panjang dekat sebelah. Tak makan, haaa siap la!
Slow-slow tabiat pelik dia berkurang, makan rambut tu alhamdulillah hilang sepenuhnya. Doakan kesihatan Adra bertambah baik. Inn shaa Allah.
Anak menangis tak apa, jangan kita yang menangis menyesal kemudian
Sumber: Facebook Adila Azurin
Download seeNI sekarang!
KLIK DI SEENI
Bukan Semua Anak Minta Terus Dapat. Sesekali Kena Biasakan Anak ‘Tunggu’ Dan Sabar
Jangan terlalu mudah memberi apabila anak meminta sesuatu: They need to feel the struggle. Bila kita berdoa dan meminta apa yang kita inginkan dari Tuhan, adakah Tuhan terus memberi apa yang kita inginkan tu serta merta?
TIDAK.
Tuhan menguji kita dulu,kan?
Dia nak bagi apa yang kita minta,tetapi in His way,not our way.
Dalam pada Dia nak bagi tu… Dia test dulu… makhluk ciptaanNya ini mampu tak nak bersabar dalam setiap ujian yang dihadapi. Mampukah makhluk ciptaanNya ini mampu bertahan,harungi ujian dengan sabar,doa dan tawakal?
Setelah lamaaaaaa ujian tersebut diberi,barulah Dia berikan apa yang kita minta tu.
Sama seperti anak kecil kita juga.
Mereka ada masanya perlu diuji apabila mereka meminta apa yang mereka nak tu,tak semestinya mereka dapat on the spot.
Kita kena faham… kita bukan Tuhan.
Tak setiap masa kita boleh penuhi keinginan anak kita kerana kita dengan anak kita cuma manusia biasa. Punya limitasi tertentu.
Jadi,kenapa perlu kita rasakan,setiap kali anak nak sesuatu,kita kena bagi?
Tak perlu pun sebenarnya.
Andai kata kita tak mampu nak berikan,kita cakap pada anak,kita tak boleh bagi.
Biarlah anak mengamuk mcm mana sekalipun… if we insist of “No means No” maksudnya anak kena faham yang keinginannya tak boleh dipenuhi pada waktu tersebut.
Jadi,itu adalah ujian baginya.
Kita nak dia hadapi ujian tersebut atau kita kesian kat anak?
Saya serahkan pilihan itu kpd anda.
Sebab kalau saya… saya akan anggap itu adalah ujian kecil baginya.
Ada beberapa ujian kecil yang anak perlu lalui seperti:
✅tidur yang tidak selesa. Tak semestinya tidur mesti di atas katil,berselimut dan harus ada rutin/aircond dan sebaginya. Kalau benarlah anda ingin me’manusia’kan anak anda,sesekali benarkan dia tidur di tempat yang tidak selesa. Kita tak mampu nak terus memberi keselesaan kpd anak kita. Andai kata suatu hari nanti berlaku bencana alam tertentu yang menyebabkan kita perlu berhujan dan berpanas,maka ajarkan dia dari skrg.
Saya tak kata kena sentiasa bagi anak berpanas dan berhujan ya. Ada masa kita kena bagi anak ‘rasa’ ujian seperti ini. Supaya kelak apabila berlaku sesuatu yang di luar jangkaan,anak mampu utk menghadapinya dengan baik. Pada peringkat permulaan memang sukar,tetapi lama kelamaan survival skill anak meningkat,anak jadi mudah nak hidup.
✅makan tanpa gajet. Saya seringkali dengar keluhan ibu bapa,”anak saya tak boleh makan kalau tak ada gajet”. “Daripada anak saya tak makan,baik saya bagi gajet supaya anak saya makan. Kurang2 dia makan”. “Daripada anak saya berlari sana sini masa makan,lebih baik dia duduk diam,tak kacau orang,tak jatuhkan brg2 kat kedai makan”. Mcm nilah. Kalau benarlah anak kita tu manusia,dia mesti boleh makan tanpa gajet. Tapi saya tak pastilah pulak anak anda tu “apa” dah kalau tak boleh makan tanpa gajet? Maksudnya seumur hidup dia makan,kena pakai gajet ke? Atau masa kecil ni saja? Anda yakin dari awal lagi anda dah introduce gajet masa makan,bila dia dah masuk umur 4 tahun,dia boleh makan tanpa hadap gajet? Anda yakin anak anda satu hari nanti boleh makan tanpa gajet walaupun telah diberikan sejak kecil? Fikir2kanlah.
Anak tak duduk diam masa makan tu hanya satu ujian kecil utk kita. Kita sedang diuji dengan keadaan anak berlari sana sini masa nak makan,tak nak bukak mulut,dan sebagainya. Tapi kita tak fikir,once kita introduce anak tu makan dengan gajet,mcm mana anak boleh berjaya dlm survival skill nya kalau takde gajet? Pernah terfikir kalau berlaku musibah banjir,tiada bekalan elektrik utk caj telefon,bagaimana agaknya reaksi anak anda pada ketika itu jika dia nak makan,tapi gajet tak ada? Waktu makan adalah waktu makan,bukan waktu tengok gajet. Susah mcm mana pun… anda,pasangan dan anak anda sendiri harus belajar menghadap makanan ketika makan,bukan gajet. Ini adalah ujian. Anda tak boleh sabar dengan ujian sekecil ini,maka anda expect anak boleh berhadapan dengan ujian hidup begini?
Banyak lagi sebenarnya ujian2 kecil yang anak kita perlu hadapi dalam pada dia nak membesar ni.
Tugas kita adalah memastikan bahawa anak kita boleh atau tidak berhadapan dengan ujian tersebut. Kalau dia tak boleh,dia nak mengamuk,nak menangis,nak marah… itu fitrah semulajadi seorang insan apabila diuji. Bila kita diuji,kita juga mengamuk,menangis,marah,sedih——>>>kenapa aku diuji sampai mcm ni sekali??????????
Tapi once kita dah settle down,kita bagi masa utk diri kita berfikir…. menerima ujian tersebut seadanya… maka,akan ada sinar buat kita satu hari nanti. Jika sinarnya bukan skrg,tapi mungkin selepas mati kelak.
Bagi anak kecil… dia kena lalui ujian yang segala kemahuan dia pasti ada yang tak dpt dipenuhi. Jadi dia kena marah,kena mengamuk… kita? Bagi masa pada dia. Explain dengan baik. Kenapa kita tak bagi,walaupun dia kecil lagi. Andai kata dia tak dpt menerimanya juga,kita ignore saja sebab kita kena faham,dia dalam proses nak menerima kenyataan tersebut. Kita doa,mudah mudahan anak kita faham. So once dia dah faham,yang tak semua keinginannya dapat dipenuhi,mudahlah kita di kemudian hari.
Masalah kanak2 zaman skrg ni,ramai yang susah nak berhadapan dengan ujian kecil ini sehingga membawa kepada tingkahlaku yang melampau seperti menghentak kepala di dinding,mengamuk berguling-guling,pukul badan sendiri,gigit diri sendiri atau org lain dan sebagainya.
Kdg2 semuanya bermula dari kita.
Terlalu memenuhi apa yang anak inginkan sampai anak tak tahu mcm mana nak settle down sendiri perasaan dia.
Lama kelamaan makin parah,dan kita jugak yang makin susah hidup dengannya. Patutnya anak makin dah besar,makin mudahkan kita,tapi ini tidak. Makin besar makin susah pulak nak faham.
Dah tak bagi faham masa kecil… masa besar makin menjadi jadi lerrrr…
Liyana Raya,
Occupational Therapist (Paediatrik) & Pengurus,
LiyanaRaya Training & Consultancy.
Download seeNI sekarang!
KLIK DI SEENI